Artykuły

Wpisz tutaj treść akapitu ...

Tradycyjne tynki elewacyjne nakłada się w dwóch lub trzech warstwach. Tworzą więc mocną, ale grubą i ciężką powłokę. To dobre wykończenie ścian jedno- i trójwarstwowych – z cegieł, pustaków ceramicznych, ceramiki poryzowanej, bloczków z betonu komórkowego, keramzytowych i silikatowych. Na rynku dostępne są tynki grubowarstwowe cementowe, cementowo-wapienne, wapienne i gliniane. Natomiast ściany dwuwarstwowe (ocieplone styropianem lub wełną mineralną) najczęściej wykańcza się nowoczesnymi tynkami cienkowarstwowymi. Mogą być również stosowane w przypadku ścian jednowarstwowych (muszą być równe) oraz jako wierzchnia warstwa tynków tradycyjnych. Wyróżniamy tynki mineralne, akrylowe, silikonowe, silikatowe, dostępne są również ich hybrydy. Tynki elewacyjne mogą mieć różne struktury, np. baranek czy kornik. Możemy samodzielnie przygotować lub kupić gotowy tynk. Jak powinno przebiegać nakładanie tynku? Kiedy sprawdzi się tynkowanie barankiem?

Nakładanie tynku grubowarstwowego

Jak wspomniano, gruby tynk fasadowy (15-20 mm) nanosi się w dwóch lub trzech warstwach. Możemy nakładać go ręcznie za pomocą pacy lub mechanicznie agregatem. Zasada jest taka: jeśli tynk wykonujemy ręcznie, to musimy nałożyć trzy warstwy, natomiast tynki gotowe nakładane agregatem wymagają jednej warstwy podkładowej. Pierwszą warstwę stanowi obrzutka, której zadaniem jest zapewnienie dobrej przyczepności kolejnych warstw. Powinna mieć grubość 3-5 mm. Druga warstwa to tzw. narzut (10-15 mm) – to od niej zależy wygląd elewacji. Zanim ta warstwa wyrównująca stwardnieje, musimy ją zatrzeć styropianową pacą, jednocześnie powierzchnię skraplamy wodą. Trzecia warstwa to warstwa dekoracyjna – gładź lub tynk ozdobny. Powłoka wykańczająca może mieć różny wygląd. W naszym kraju popularny jest baranek, który daje na ścianie efekt większego lub mniejszego uziarnienia. Aby uzyskać oczekiwaną strukturę, gładź nakładamy i zacieramy, wykonując ruchy skośne, okrężne, poziome lub pionowe.  Do tynkowania barankiem przygotujmy kielnię, pacę, drabinę, folię ochronną, wiertarkę z mieszadłem, przydadzą się także siatki tynkarskie. Często także stosuje się tynk elewacyjny tzw. kornik – o strukturze niewielkich rowków. Nakładając każdą kolejną warstwę, należy pamiętać o zachowaniu przerw technologicznych – poprzednia warstwa musi całkowicie wyschnąć i dobrze związać się z podłożem. Przyjmuje się, że tynk o grubości 1 cm schnie tydzień. Tynk wykańcza się farbą elewacyjną.  

Jak nakładać tynk silikonowy, akrylowy i inne tynki cienkowarstwowe

Tynki cienkowarstwowe mają grubość 2-8 mm. Kładzenie tynku silikonowego, akrylu i innego tynku cienkowarstwowego wykonuje się po uprzednim zagruntowaniu powierzchni pokrytej klejem (wyschnięty), w którym została zatopiona siatka zbrojąca. Klej i siatka układane są na warstwie ocieplenia – styropianie lub wełnie mineralnej. Zanim zagruntujemy klej, dobrze jest przetrzeć go pacą.

• Nakładanie tynku mineralnego. Tynki mineralne są elastyczne, paroprzepuszczalne, sprawdzą się więc w przypadku ścian ocieplonych wełną mineralną. Niestety nie odznaczają się zbyt wysoką odpornością na wodę. Do nakładania tynku mineralnego wykorzystujemy pacę, nadając mu różne faktury – m.in. baranek, który pomoże ukryć niewielkie nierówności podłoża. Grubość warstwy dostosowujemy do grubości kruszywa.
• Nakładanie tynku akrylowego. Tynki akrylowe są słabo przepuszczalne, nie stosuje się więc ich, gdy ściany zostały ocieplone wełną mineralną. Mogą mieć różne struktury. Kładzenie akrylu wykonujemy, łącząc mokrą zaprawę z nałożonym już mokrym tynkiem. Należy pamiętać, że nakładając tynk akrylowy, nie należy robić przerw, ponieważ struktura może być nierówna.
• Nakładanie tynku silikatowego. Tynki silikatowe są trwałe, odporne i paroprzepuszczalne. Po wcześniejszym zagruntowaniu powierzchni nakładamy je gładką, stalową pacą, wykonując równą warstwę. Nadmiar tynku ściągamy pacą. Nakładając tynk silikatowy, również łączymy mokre z mokrym. Płaską, plastikową pacą wykonujemy okrężne, równomierne ruchy, aby uzyskać wymaganą strukturę.
• Nakładanie tynku silikonowego. Tynki silikonowe są trwałe, odporne na uszkodzenia i czynniki atmosferyczne, a przede wszystkim hydrofobowe. Możemy układać je ręcznie lub agregatem – jednak nakładając tynk silikonowy maszynowo, nie ma możliwości uzyskania struktury kornika.  

Tynkowanie barankiem i innymi tynkami – optymalne warunki

Niezależnie, czy układamy tynk cienkowarstwowy, czy grubowarstwowy należy pracę tę przeprowadzać, gdy temperatura powietrza jest dodatnia – powyżej 5^oC. Nakładanie tynku w niższych temperaturach wydłuża proces wiązania zaprawy, może nawet całkiem się zatrzymać. Może również dojść do „przemrożenia” tynku, w wyniku czego będzie odpadał on ze ścian. Unikajmy także tynkowanie w upalne dni – gdy temperatura przekracza 20^oC. Na mocno nagrzanej powierzchni lub przy intensywnym nasłonecznieniu tynk schnie bardzo szybko, utrudniając prawidłowe zatarcie zaprawy (uzyskanie struktury). Możemy ochronić tynk za pomocą siatek osłonowych lub odpowiednio zaplanować prace – rano i wieczorem tynkować elewację południową, gdy nie operują na niej silnie promienie słoneczne. Ponadto nie nakładajmy tynku w deszczowe dni. Nie dość, że nie jest to zbyt przyjemne, to skutkuje przebarwieniami zaprawy. Co ważne, tynku nie kładziemy również na wilgotne podłoże – będzie się odspajać.  Unikajmy również pracy, gdy wieje silny wiatr – wychładza i wysusza elewację.

O co należy jeszcze zadbać, nakładając tynk?

• Woda użyta do rozrobienia tynku musi być czysta.
• Stosujemy się do zaleceń producenta – dodajemy tyle wody, ile podano w instrukcji.
• Mieszanie zaprawy tynkarskiej z wodą wykonujemy starannie, wykorzystując wiertarkę z mieszadłem ze stali nierdzewnej.
• Wszystkie narzędzia muszą być czyste!

Rozrabiamy tyle tynku mineralnego, ile będziemy w stanie zużyć przez około godzinę – tyle czasu zaprawa jest zdatna do użycia. Błędem jest dodawanie wody do twardniejącej zaprawy, ponieważ straci swoje wyjściowe parametry.